www.bucking.nl

Al vroeg in mijn leven heb ik, bewust of onbewust, besloten dat ik hetzelfde wilde als mijn broer. Je zou kunnen zeggen dat dat een typisch gevalletje “second-child syndrom” is. Elk tweede kind wil niet onderdoen voor de oudere broer of zus. Heel natuurlijk. Het ging bij mij echter niet alleen om het ouder zijn, mijn broer was daarnaast ook een jongen en ik toevallig een meisje.

Wat was dat nu wat ik ook wilde? En eigenlijk nu nog steeds wil? Ik denk dat ik graag het aanzien en waardering wilde wat jongens en mannen krijgen. Om hun werk, om hun prestaties.  Of gewoon omdat ze man zijn en dat dat in de cultuur (van die tijd?) gewoon gewaardeerd wordt.

Al vroeg ben ik me dan ook gaan gedragen als een jongen. Oké, ik spuugde niet en zat ook niet op voetbal. Wel keek ik elke zaterdagmiddag Duits voetbal met mijn vader. Verder was ik heel ijverig op school en met sport haalde ik de ene medaille na de andere. Enorm prestatiegericht. En, zo had ik al vroeg bedacht, later ben ik niet stipt elke dag om 4 uur thuis om de koffie voor mijn werkende man te zetten. De campagne “Een slimme meid….”, had ik niet nodig. Ik ga mijn eigen boontjes doppen. Dat is ook niet zo moeilijk, want op alle vlakken werd ik gestimuleerd. Zo komt het dat ik één van de eerste vrouwen in mijn familie ben die alle mogelijkheden tot haar beschikking heeft. Mijn moeder moest nog stoppen met werken toen ze zwanger was van mijn broer. Verder mocht ze ook niet studeren. Huishoudschool, en thuis ook al vroeg het huishouden doen. Dat was wat het leven voor mijn moeder in petto had.

Tientallen jaren later heb ik een gezin met een fifty-fifty model. Man doet de helft thuis en werkt 4 dagen en vrouw ook. De één brengt de kinderen, de ander haalt ze weer op. Man kookt meestal en drinkt gelukkig geen koffie…. Mijn carrière gaat goed, aan de bovenkant van het maaiveld. Ik voldoe goed aan wat er verwacht wordt een een man of van een slimme meid. Het gaat goed, ook met de kids voor zover je dat weet. De opmerking bij het aan komen rijden bij de kinderopvang van: “We zijn weer thuis!”, kun je ook positief opvatten.

Toch gaat het niet goed. De oudste gaat naar de basisschool, nummer 3 wordt geboren en ik kom in een soort midlife-crisis. Ik kom er niet uit en na een week flink ziek te zijn geweest, besluit ik dat ik maar eens minder ga werken. Manlief was al 5 dagen gaan werken, dus financieel kon het. Niet voor het droomhuis wat we wilden hebben, helaas.

Niet helemaal eigen met een halve werkweek en dus meer thuis met de kids, heb je wel meer tijd en behoefte om na te denken. Wat wil ik nu precies. Van thuiszitten word ik geen gelukkige moeder. Hoe kan ik dan wel goed mijn geld verdienen? Ander werk? Thuiswerken! Eigen bedrijf! Meer werken als ze allemaal naar school gaan! Je moet wel in de business blijven, anders kom je er niet meer in. Stilstand is achteruitgang! Toch wil ik er ook zijn voor mijn kinderen. Wil ik een basis, een fundament, een thuis leggen van waaruit zij kunnen groeien. Zich kunnen ontplooien tot hun ware zelf. En ook voor mijn man. Ik wil de wind onder hun vleugels zijn, opdat zij kunnen vliegen. Heel mijn hart bloedt, aangezien ik ook de waardering en respect wil krijgen voor míjn vlucht.

Waarom is er zo weinig waardering voor de vrouwelijke krachten? Sterker nog, er wordt gedacht dat wij, en onze kinderen, wel zonder deze kwaliteiten kunnen. Vooruitgang, vooruitgang is het devies. Stilstand is achteruitgang! Amehoela!

Juist ook in deze tijd van het jaar is het belangrijk om een stap terug te doen. Om te beginnen je naar binnen te trekken, om gedeeltes te laten afsterven, om je bladeren te verliezen. Stilstand, of zelfs achteruitgang, zorgt ervoor dat er ruimte komt voor andere dingen. Dingen die ook belangrijk zijn. Waar je anders maar aan voorbij gelopen was.

Ik blijf op zoek naar die juiste balans tussen de mannelijke energieën en de vrouwelijke energieën in mijn leven. Verder weet ik ook dat in mijn leven de mannelijke de overhand hadden. Wellicht wordt het nu tijd dat de vrouwelijke energieën die overhand krijgen. Ik weet niet of me dat lukt. Het zal wel helpen als er wat meer waardering is voor deze vrouwelijke energieën in onze cultuur.

Je hebt weleens dat een term of concept je als het ware achtervolgt. Overal kom je het tegen (of sta je er open voor) en dat wordt alleen maar meer. Ik krijg dat altijd het gevoel dat ik er blijkbaar iets mee moet. Zo ook met de term framework.

Sinds een half jaar programmeer ik in .NET. Deze programmeeromgeving bevat talloze frameworks waarmee je kunt programmeren. Het zijn hulpmiddelen, structuren die het programmeren een stuk makkelijker maken. Een groot aantal zaken is al voor je geregeld. Superhandig, je hoeft niet steeds het wiel uit te vinden! Op internet zijn ook een boel frameworks te vinden. WordPress is er een mooi voorbeeld van. jQuery ook.En zo nog een heleboel.

In hun boek “The art of possibility” spreken Benjamin Zander en Rosamund Stone Zander over het veranderen van je hele wereld, van een wereld met een opwaartse en een neerwaartse spiraal naar een wereld vol met mogelijkheden. Een manier om dat te doen is om een ander framework te gebruiken. We hebben het toch allemaal bedacht, dus waarom bedenk je geen framework die je mogelijkheden geeft. Loop je tegen een probleem aan? Verander je denkkaders (je framework) en het probleem verdwijnt en er komen mogelijkheden voor terug.

Makkelijker gezegd, dan gedaan. Om zulke concepten te vertalen naar je eigen wereld en eigen problemen is zo makkelijk niet. En het is ook niet zo dat je de werkelijkheid niet onder ogen moet komen en alleen maar positiviteit moet zijn. Sommige dingen zijn gewoon niet leuk. Toch levert het je meer op om te kijken naar wat je nog wel hebt en wat voor ruimte er vrij komt. Twee jaar terug is een flink stuk duin verbrand in de Schoorlse Duinen. Triest en zonde van een gebied wat uniek in zijn soort was. Duizenden jaren oud gebied in één keer verbrand. En nu, na amper 2 jaar, groeien er nog unieker soorten gewassen. Gewassen die al meer dan duizend jaar niet meer hebben kunnen groeien en waar nu wel ruimte voor is. Juist door die brand. De natuurfilm “De nieuwe wildernis” laat dit ook zien. De één zijn dood is de ander zijn brood. Om maar eens met El Salvador te smijten: “Elk nadeel hep ze voordeel”.

Vorige week zag ik een berichtje op facebook en vanochtend in mijn mail: “Stress is een keuze” van Nelly de Jong van www.confront.nl. Zij spreekt over hoe objectverwijzing je stress kan opleveren. Objectverwijzing doelt op het fenomeen dat je je laat beïnvloeden door dingen (situaties, omstandigheden, mensen) buiten jezelf. Daarnaast heb je de mogelijkheid (en misschien ook wel de verantwoordelijkheid) om te denken vanuit zelfverwijzing, te leven vanuit je eigen ziel, te leven vanuit jezelf. Zelfverwijzing is een framework die je in staat laat zijn om te denken vanuit mogelijkheden.

Reboot dus je systeem en installeer een ander framework. Eentje die je goed uitkomt.

Marcus Buckingham heeft een aantal boeken geschreven over het vinden van je sterke punten. Het bijzondere hieraan is dat je sterke punten niet die punten zijn waar je goed in bent. Sterke punten zijn die punten of activiteiten waarbij je je sterk voelt. Niet als je er klaar mee bent. Als je er mee bezig bent.

Hoe herken je dat nu? Het is niet goed uit te leggen. Je voelt je goed als je er mee bezig bent, je kijkt er naar uit om het te doen. Je ogen stralen ervan als je het doet en als je er over vertelt.

Gisteravond had ik een aardige discussie met mijn man. Zijn nichtje, die naar het gymnasium gaat, is niet tevreden als ze slechts een 7 voor welk vak dan ook krijgt. “Is dat wel gezond?”, dat denken vast meer mensen. De lat wordt veel te hoog gelegd. Perfectionisme ten top.

Is dat wel zo? Ik zie het anders. Haar lat ligt nu eenmaal hoog en zij vindt dat ze die hoogte verdiend. Sterker nog, zij vindt zichzelf niets minder waard dan een 8. Prachtig!

Je kunt alles zijn wat je maar wilt. De amerikaanse droom ten top. Dream on. Ik ben op reis, op reis naar mezelf. Niet meer passend in een mal. En als ik dan eindelijk thuis ben, dan voel ik me zo als waar Dido over zingt.

I might have been a singer
Who sailed around the world
A gambler who wins millions
And spent it all on girls

I might have been a poet
Who walked upon the moon
A scientist who would tell the world
I discovered something new

I might have loved a king
And been the one to end a war
A criminal who drinks champagne
And never could be caught

But among your books
Among your clothes
Among the noise and fuss
I’ve let it go

I can’t stop and catch my breath
And look no further for happiness
And I will not turn again
‘Cause my heart has found it’s home

Everyone I’ll never meet
And the friends I won’t now make
The adventures that they could have been
And the risks I’ll never take

But among your books
Among your clothes
Among your noise and fuss
I’ve let it go

I can’t stop and catch my breath
And look no further for happiness
And I will not turn again